UNUTMA, UNUTTURMA!

Maraş'ta, Aralık 1978’de 100’den fazla insan vahşice öldürüldü (resmi kayıtlara göre 111 kişi; ama bu devletin söylediği rakamdır, hatırlatalım) katliam bağıra bağıra gelmişti. Aynen Sivas’taki gibi olacaklar günler öncesinden belliydi. Öncesinde hiçbir önlem alınmadı, olaylar sırasında Aleviler öldürülürken de olanı biteni seyrettiler. Aradan yıllar geçmiş, insanlar Maraş’ta o sıralar öldürülenleri anmak isteyince birden öyle önlemler alınıyor ki şaşırıyorsunuz. Maraş il sınırları içindeki kolluk güçleri yetmemiş onların yanı sıra Adıyaman, Diyarbakır ve Gaziantep’ten jandarma ve polisler de takviye gelmiş. Öldürülenler anılacak diye kentte (resmi rakamlara göre) 2 bin 200 polis görev yapıyor, 10 noktada güvenlik önlemi alınıyor ve bir polis helikopteri gün boyunca kentin üzerinde devriye uçuşu yapıyor.[1] Kente dışardan da TOMA denilen zırhlı araçlar getirilmiş. Bütün bunlar yıllar önce yapılsaydı bu önlemler o zaman alınsaydı şimdi bu anmaya gerek kalmayacaktı. Durun daha bitmedi… Anmaya katılacaklar, Gaziantep karayolu Narlı kavşağında durdurularak dönmeleri istenmiş. Yani Alevileri öldürebilirsiniz bu meşrudur; ama öldürülen Alevileri anamazsınız bu gayrı meşrudur.

Eğer tüm bu önlemler 1978’de alınsaydı bu kara leke yaşanmazdı. Sadece Maraş olayında da değil. Sivas Katliamı’nın yıldönümünde de aynı kepazelik yaşandı binlerce polis, ( TOMA’sıyla akrebiyle ) zırhlı araçlar, arama noktaları, çelik bariyerler… Oteli yakan katil sürüsü otele ellerinde benzin bidonlarıyla gelirken seyreden devlet bu sefer anmaya gelenleri otele yaklaştırmadı. Aynı şeyler Soma’da da yaşandı. Madenlerde yaşam odalarının zorunlu olması önerisi iktidar tarafından reddediliyor, defalarca kez muhalefetin verdiği önergeler reddediliyor, sonunda 665 kişi ölüyor[2] bu sefer insanlar eylem yapmasın diye her türlü önlem alınıyor. Soma’da adı konmamış bir OHAL ilan ediliyor, şehre girişler yasaklanıyor. Eylem yapmaya kalkanlar acımasızca dövülüyor. Oysa aynı tedbir, aynı hassasiyet faciadan önce işçilerin canını korumak için gösterilse bunların hiçbirine gerek kalmazdı.

Kimse kimseyi kandırmasın kimse insanları salak yerine koymaya kalkmasın. Her şeyin farkındayız. Yüzlerce insanın ölümünden sonra zerre kadar şeref sahibi başbakan ve bakanların istifa etmesi gerekirdi. Ama bunun için 50 gram da olsa haya ve şeref duygusu lazımdır. Bir gazeteci kalktı bu ölümler için “müstahak” dedi. Bu sefer birileri hiç utanmadan kalktı herkesi bu gazetecinin yüzüne tükürmeye davet etti. Bu gazeteci iyi yaptı, güzel yaptı demiyorum; ama ben onun yüzüne tükürmektense  o işçilerin göz göre göre ölmesine razı olan sorumluların yüzüne tükürmeyi tercih ederim. Yani ortada tükürülecek birkaç meymenetsiz surat var, var olmasına var da adres yanlış.  

İnsanları bile bile ölüme yollamak, insanlar öldürülürken kılını kıpırdatmamak sonra da kalkıp ölenler anılacak diye kıyametleri koparmak, kurbanları öldüreni değil de ölenleri ananları “terörist” ilan etmek bir devlet politikası oldu adeta. Bir gün bu ölümlerin hesabı sorulacak mı bilemiyorum. Geleceğe dair ümitlerim pek parlak değil. Hatırı sayılır büyüklükte bir grup sürekli sağa sola saldırıp etrafı geren birinin peşine takılmış. İnsanlar bir parti liderinin konuşmasını dinlerken neler vaat ettiğine, yurttaşlarına ne verebileceğine bakmıyor da bunun yerine diğer lidere nasıl “laf soktuğuna”, siyasi rakibinin “hakkından gelip” gelmediğine bakıyor.

Siyaseti sürekli bir çatışma ve kavga olarak görüyoruz. Bunu kanıksamışız. Şimdi kavga edilecek bir şey varsa en başta bu anlayışla bu zihniyetle kavga edilmelidir. İsmi lazım değil iki lider kürsüden birbirlerine demedik laf bırakmadılar. Hatta bunlardan birisi işi iyice abartıp “adi, terbiyesiz herif, haşhaşi, sinsi virüs, alçak…” daha neler neler dedi hasımlarına. İşin komik tarafı kendisi seviyeyi bu düzeylere çekmişken kendisine hakaret etmeden biraz sert bir şekilde eleştiren biri için “Ağzından salyalar akıyor” dedi. Oysa ağzından salyalar akıyor, dediği kişi kimseye “edepsiz, alçak, virüs, ananı al, adi, terbiyesiz, haşhaşi…” diye bin türlü küfür saçıp dökmemişti. Acaba senin ağzından ne akıyor, bal mı damlıyor? Bu sözler değil üst düzey bir devlet adamının bir mahalle seserisinin bile herkesin içinde söylemeye imtina ve haya edeceği sözlerdir.

Bu kişi olağanüstü çabaları sonunda iki siyasi rakip değil de iki can düşmanı olduğu bir adamla bir protokolde karşılaştı el sıkışırlarken biri kafasını sağa, diğeriyse sola çevirdi. Bu zat herkese sövmenin özgürlüğünü kürsülerde dolu dizgin yaşarken bir araya gelince “Sövdüklerimin yüzüne nasıl bakacağım” diye düşünmediği için bu acıklı ve komik manzara gözlendi. Demokrasi böyle bir şey işte, aslında insanların bilinçli olduğu durumlarda en güzel yönetim şeklidir ama bazen de demokrasi nutukları atarak iktidara yürüyenlerin bizzat kendileri demokrasiyi kaldırır. İşte böyle dönemlerde dalkavuklar alkışlamaya devam ederken bir gün sıranın kendilerine de gelebileceğini akıl edemezler.

Katliamlara ve pogromlara alışmak, işkenceye, küfre, azınlıkların ezilmesine, insanların birbirinden tiksinmesine alışmak… Bu nasıl bir duygu, nasıl bir ruh hali olabilir? Alışmadık, alışmayacağız. Unutmadık, unutmayacağız, unutturmayacağız! 6-7 Eylül pogromuna karşı çıkmak için Rum, Maraş pogromunu hatırlayıp hatırlatmak için Alevi, Diyarbakır cezaevindeki havsalaya sığmaz “şey”leri (artık bunlara işkence demek bile hafif kalıyor) lanetlemek için Kürt olmak gerekmiyor. İnsan olmak yeterlidir zannımca.

---

[1] http://www.radikal.com.tr/turkiye/marasta_anmaya_kismi_izin-1256158

[2] http://www.cumhuriyet.com.tr/haber/turkiye/73169/122_kisi_ne_zaman_kurtarildi_.html#

GAZETECİ DEĞİL PATLICAN DALKAVUĞU

Akif Beki yine iğrenç bir yazı kaleme almış yazının adı: “ 'Kumpasa zemin hazırlama' tartışmasına giriş”. Yazıyı Okumak için şifre lazım. Hürriyet’in web sitesi artık üyelik istiyor dışarıya link versen de açılmıyor. O yüzden orijinalini okumak isteyen varsa ve midesi kaldırabilecekse hurriyet web sitesine üye olması lazım. Akif Beki tutuklamaları savunurken “bu bir, bu iki” diye bol keseden sallamış. “Bu bir, bu iki” öyle yazılmaz Akif. Gel de sana biraz insanlık biraz da gazetecilik dersi vereyim.  Beki cemaatin TSK’ye kumpas kurduğunu söylüyor da bildiğim kadarıyla cemaat bu kumpası tek başına kurmamıştı. Madem bunlar kumpastı o zaman aklın neredeydi, neden bugün kumpas dediğin tutuklamalara o zaman karşı çıkmadın da o tutuklamaları alkışladın, hiç utanmıyor musun bu bir. Akif Beki sürekli yurt dışında olan tutuklamalardan bahsediyor ve onlara karşı çıkmamız, gibi sakat bir anlayışa sahip. Yurt dışında olan tutuklamalar burdaki haksız tutuklamaları haklı göstermez burası dünyada en fazla gazeteciyi hapse atan ülkeyse burayı, yaşadığı yeri bırakıp da ABD'deki tutuklamaya laf etmek akıl sağlığı yerinde birinin yapacağı iş değildir bu iki. Bugün gazetecilerin tutuklanmalarına laf edenler yasakçı ve sansürcü zihniyetten geliyorlar, diyorsun başkasının bu pisliği yapmış olması senin de yapmanı haklı kılar mı? Ayrıca bu tutuklamalara bugünkü sansürlere alkış tutunca sen ne oluyorsun onlardan farkın ne oluyor, bu üç. Tutuklamalara karşı çıkanlar, Paralel Yapı benzeri bir oluşumun bizden başka hangi Avrupa ülkesinde olduğunu söyleyemiyorlar diyorsun haydi bunu doğru kabul edelim de rica etsem paralel yapıyı kim güçlendirdi onlara kim yol açtı? Onu da sen söyle öğrenelim, bu da dört. Bugün yerden yere vurduğunuz cemaat sizin tosuncukken nasıl da masumdu, ciciydi hatırlasana Akif, çok değil üç yıl öncesini düşün. Madem paralel yapı bu kadar kötü neden “basın danışmanı” olduğun sevgili başbakanın (şimdiki reis-i cumhur) onlarla el ele, kol kolayken bunu söylemedin?

Akif Beki, sen gazeteci değilsin; sen nesin söyleyeyim mi? Bir padişah varmış eskiden patlıcanı çok severmiş, musakka, dolma, kızartma… hep patlıcan yermiş. Bir tane de dalkavuk varmış padişahın yanında boyuna övermiş patlıcanı  “Patlıcan şöyle güzel, patlıcan böyle güzel” diye. Bir gün patlıcan padişahın midesini bozmuş vermiş veriştirmiş patlıcana. Dalkavuk da başlamış “Çok doğru sultanım. Patlıcan da yenir mi, patlıcan gibi iğrenç şey var mı” demeye. Padişah demiş “Ben patlıcanı överken sen de övüyordun ama, şimdi ne oldu?” Dalkavuk “Ben patlıcanın değil sizin dalkavuğunuzum” demiş. Şu fıkrada padişah yerine “Erdoğan”, patlıcan yerine “Cemaat”, dalkavuk yerine “Beki” de durum aynen bu.  

Dünya İnsan Halkarı Haftası

İnsan hakları konusunda teori dersen bazıları harika, ama pratikte... Demokrasi nutukları çok güzel çekiliyor ama şiddet mazur görülüyor. İnsanlar acılarını adeta yarıştırıyor: “Sen pis herif sen Kobane’ye üzüldün ama Sincan’daki katliama üzülmedin!”  “Aşağılık senii, pis faşist; hep Doğu Türkistan’a ağıt yaktın biraz da Rojava’ya ağıt yak!” “Ulan yezidin tohumları, ümmet kan ağlıyor. Sizin yaptığınıza bak, oturun biraz da Filistin için ağlayınsana!” Takım mı tutuyorsunuz ey güzel insanlar, nedir bu holiganlık?

Belki de tüm dünyada bu kan, bu tarz bir düşünce yüzünden akıyor. Belki de önce teoride hepimizin bildiği bir şeyi içselleştirmemiz lazım. Kürt, Türk, Arap, Çerkez, Rum, Ermeni, Japon... ne fark eder? Tekrar sorayım: Ne fark eder? Hepsi insan değil mi? Teorik olarak hepimiz bunu bilsek de kaçımız buna uygun davranıyor ve yaşıyor? Olaylar hazin, olaylar acıklı… Gülünecek gibi değil ama bir yandan da komik bir durum yaşanıyor… İnsanlar acılarını yarıştırırken, gözümüzü bilmem kaç kilometre uzağa dikmiş “vah vaah” derken, burnumuzun dibindeki katliamları, yanı başımızdaki vahşeti görmüyoruz. Elbette insan her yerde insan, elbette dünyanın öbür ucunda bile olsa insanların yaşadıklarına kayıtsız kalmamalı ama bunu yaparken sanki kendi yaşadığımız coğrafyayı unuttuk. Unutmayalım burda da kötü bir durum yaşanıyor; insanlar şiddet görüyor işkence, tecavüz, ölümler tam gaz… Türkiye herhangi başka bir devletle savaşmıyor ama insan hakları ihlalleri, ölümler, işkence ve tecavüzler Doğu Türkistan’dan, Kobane’den, Filistin’den pek de geri kalmıyor akan kanlar durmuyor… Bunlar kayıtlara geçebilen diyor asıl rakamın bu haberdekilerin de üstünde olduğunu hatırlatıyorum. Unutmadan eğer halen kutlayabilecek mecalimiz kaldıysa Dünya İnsan Halkarı Haftası’nı kutlarım!

http://t24.com.tr/haber/turkiyenin-insan-haklari-karnesi-2-bin-kisi-hak-ihlali-sonucu-yasamini-yitirdi-1018-kisi-iskence-gordu,280020